توجه به بنیادهای آراء فیلسوفان در تبیین نگرش آنان درباره‌ی مسائل گوناگونی که به آن‌ها اندیشیده‌اند، اهمیت دارد. هنگامی که زیرساخت‌های فکر متفکر به‌درستی معلوم نشود، مسائلی که بر آن‌ بنیادها استوارند و نتیجه‌هایی که از آن مسائل برمی‌آیند به‌درستی فهم و درک نمی‌شوند. از این رو، پرداختن به مبانی فکری فیلسوفان و تحقیق در خصوص محورهای اصلی اندیشه‌ی آنان می‌تواند برای محققان، به‌ویژه آنان که قصد پژوهش تطبیقی در فلسفه را دارند، مفید باشد. موریس مرلوپونتی، فیلسوف پدیدارشناس و منتقد اجتماعی فرانسوی، در ایران به‌خوبی شناخته نشده است. وی در سال ۱۹۴۵ با سارتر و سیمون دوبووار نشریه‌ی «عصر جدید» را منتشر کرد و در سال ۱۹۵۱ از آن‌ جدا شد. مرلوپونتی کوشید در فلسفه‌اش سنت پدیدارشناسی هوسرل را با سنت اگزیستانسیالیستی هایدگر و سارتر آشتی دهد. پدیدارشناسی او منحصربه‌فرد است. از نظر او پدیده‌شناسی برنامه‌ای است برای توصیف هستی‌ انسانی تا آن‌جا که این هستی «زیسته» و به‌گونه‌ای انضمامی درک‌شدنی است. اندیشه‌های او در باب تاریخ، انسان، معنا و بی‌معنایی، زبان و پدیدارشناسی قابل تحلیل است.

با حضور دکتر هدایت علوی‌تبار، دکتر محمد اکوان و دکتر محمد شکری .